11.10.2010

In my place


İşten çıkmıştım,son kez arkama bakmadan gideceğimi bilerek süzüldüm kalabalığın arasına telefonumun çalmamasını umarak.Rüzgar o gün yine sahilden esiyordu,fakat daha acımasız daha can yakıcı daha bi kasvetliydi.Islak gözlerimi saklamadan yürümeye başlamıştım,sanki adım attıkça biraz daha fazla uzaklaşıyor ve biraz daha fazla derin acı yaşıyordum.Ve çantamın derinliklerinde iki senedir aynı olan melodimi duymaya başladım,arıyordu,sevdiğim adam,hiç bi yere koyamadığım,kalbimden başka koyacak bi yerim olmadığı adam..

Ve O arıyordu,kaçtığım halde görüşmeyi istiyordu.Eski tip cumbalı bir barın bahçesine oturdum ve beklemeye başladım.Kapıya dönüktü gövdem,geldiğini görmeliydim.Bu acıyı tüm saniyeleri kaçırmadan yaşamalıydım,son kez bana artık olmayacağını söylemeliydi.Üzülmeliydim,yıkılmalıydım,daha fazla ağlamalıydım.Artık o sonu hissetmeliydim,içimdeki gibi O'da bana hissettirmeliydi.

Kapıdan girişini gördüm,üzerindekilerden çok daha fazla olan acısını,kederini..Bir kez daha buram buram hissettim kaybolmuşluklarını.Yine ne yapacağımı bilemedim,selam verirken bile dilim sürçtü,sözcüklerim kaydı,beynim ufalandı karşısında..Güçlü görünen gövdem gibi keşke dayanıklı bir kalbim olsaydı diye düşündüm.Aslında binlerce şeyi aynı anda düşünüp aynı anda düşünmeyi redettim.

Oturur oturmaz Coldplay 'in my place' çalmaya başladı arka fondan,ama sanki içimde çalıyor gibiydi.Bi şarkı bu kadar bütünleşemezdi o anki durumumla,beni o kadar esir alamazdı.Sanki kendi filmimi çekiyordum o anda,bu kadar hüzünlenemezdi hiç bişey.

Ve dediği gibi oldu,O'nu görmek bir kez daha beni rahatlattı bir süreliğine.O kadar rahatlamıştımki hatta gözyaşlarımı bile serbest bıraktım dünyadaki herşeyi bir kenara bırakarak.Sanıyorduki O'nsuz olduğum zamanlar herşeyi kolayca bırakabiliyorum bir kenara.Sanıyorduki yetersiz bir sevgim var.Ama asla gücümün bitmiş olduğunu sanmadı.Artık dayanıyo olmamın bir mucize olduğunu anlayamadı,anlamak istemedi.Çünkü O kendi acısını yaşıyordu,bende benimkini.

Kaderimiz bile yoktu artık.Kaderimiz olduğunu sanarak hayaller kurduğumu bilmiyordu.İlk gözlerine baktığımda o Adamın her hücresini seveceğimi hissettiğimi bilmiyordu.Oysa söylemiştim,inandığını sanmıyorum.

O artık inancını kaybetmişti.Sevgisini saklıyordu,gizleyip koruyordu,belki uzun süre hiç bişey zarar bile veremeyecekti.

Ama hiç bi zaman bu yıkıntıyı doğrultamayacaktı.Baktığı gözlerde sevdiği kızı arayacaktı,öptüğü dudaklarda aynı hazzı,kokladığı saçlarda yine o aklından çıkaramayacağı içine sinen kokuyu..Bilmiyorduki çocuk,bir kere sevildimi aynısı kolayca olmuyor.Uğruna herşey feda edilebilecek güzellikler,asla gelmiyor,sadece hafızalarda kalıyor..

Keşke o gün telefonum çalmamış olsaydı,eve doğru her adımda biraz daha kanayarak gitseydim.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

salça olanlar :)